Το Nutrition Story του Αλέξανδρου Αλεξάκη που μας παρουσιάζει ένα χρονογράφημα της λαϊκής αγοράς Ιλισίων.

Κάποτε σε μια Αγορά, του Αλέξανδρου Αλεξάκη

 

Ιλίσια. Λαϊκή αγορά

Πράξη Α’

Φθινόπωρο ξημέρωμα.

Τα φώτα των πανύψηλων στύλων του Δήμου εξακολουθούν να ανάβουν. Το κίτρινο φως τους έχει ακόμη την συνήθεια να ξεπροβάλει πίσω από τα κλαδιά των δέντρων της πλατιάς νησίδας και να παραμερίζει τρυφερά το πέπλο της πάχνης. Η δροσιά, της όμως αντιστέκεται και κάθεται με την μορφή δροσοσταλίδων στα πράσα και στα χόρτα της Ιωάννας.

Η Ιωάννα έρχεται από πολύ μακριά.

Στριμωγμένη, στο καμιόνι, ανάμεσα σε κηπευτικά προϊόντα για να πουλήσει τις σκέψεις της και να τις κάνει ελπίδα και ίσως την ματαιοδοξία μιας άλλης ζωής που ονειρεύεται. Τρυφερή σαν τα πράσα του πάγκου της, μοσχομυρισμένη σαν δυόσμος, τακτοποιεί τις σκέψεις της πλάι στους λογαριασμούς, γεμάτους από ψυχρή πραγματικότητα των αριθμών, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν καθόλου από τα συναισθήματα της νεαρής που πάσχει να γνωρίσει το κάλεσμα των ακτίνων του ήλιου.  Μέσα της έβλεπε την έλευση στην Αθήνα από το χωριό σαν μια πρόβα που θα της επέτρεπε να εξασκηθεί στην μοναξιά της πόλης που την περίμενε. Καθώς η ζωή της θα άλλαζε αφού άρχιζαν οι σπουδές της στην Μουσική Ακαδημία, γιατί, η Ιωάννα εκτός των άλλων προσόντων είχε και ένα Θείο δώρο να συνοδεύεται με ένα πλούτο βαθμών και επαίνων από τους ανθρώπου για την καλλιτεχνική της δεινότητας. Σήμερα αντικαθιστούσε τον πατέρα στον πάγκο. Μετά τις πυρκαγιές, η οικογένεια-μια αγροτική- προσπαθεί να ορθοποδήσει και γι’ αυτό κάθε απουσία από την καθημερινή βιοπάλη θα ήταν καταστρεπτική για τα οικονομικά της οικογένειας .

Τα μεγάλα κίτρινα φώτα των νυκτερινών λαμπτήρων εξακολουθούν να ανάβουν. Το πεζοδρόμιο φωτίζεται για να δείξει στην Ιωάννα τον αριθμό της θέσης της μούσκεμα από την υγρασία. Τακτοποίησε με επιμέλεια στη σειρά τους το κάθε τι όπως είχε διδαχθεί από τον πατέρα. Φρόντισε την καθαριότητα τους όπως είχε διδαχθεί από την Φύση.

 Τέλος τοποθέτησε τον ζυγό και αφού τον αλφάδιασε, τον μηδένισε ως όφειλε. Απομακρύνθηκε δυο βήματα, κοίταξε τον πάγκο της από όλες της πλευρές διερευνώντας κάθε του γωνιά και από όλα τα σημεία του ορίζοντα. Με ένα κίτρινο πανάκι σβούγκιζε και ξανά πάλι τον διερευνούσε εξεταστικά.  Στο τέλος φάνηκε να ικανοποιείται.

• Αλλες ιν όρντνουνκ Όλα τέλεια, αναστέναξε καθισηγάζοντας τον εαυτό της.

Κάθισε στο καρεκλάκι, και πήρε αγκαλιά το αγαπημένο της λούτρινο κουκλάκι, έναν πιγκουΐνο. Η αγαπημένη της συντροφιά. «Τον πιγκουΐνο της» όπως έλεγε τον οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ και για τίποτε.

Τότε έριξε μια ματιά γύρω της. Λιγοστοί ακόμη οι συνάδελφοι της. Κάποιοι έφτασαν εκείνη την ώρα. Οι θόρυβοι ξέσκιζαν το χάραμα. Φωνές ανάμεικτες με σιδερικά που στρίγκλιζαν και αντικείμενα που πέφτουν βαριά. Την προσοχή της την τράβηξε μια ομάδα πιο κάτω που πάσχιζε να μετακινήσει ένα αυτοκίνητο από τον δρόμο και να το ανεβάσει στο πεζοδρόμιο. Της έκανε εντύπωση το όλο σκηνικό. Οι επίδοξοι μεταφορείς είχαν μετατρέψει την δύναμη τους σε μανία που την ξεσπούσαν όπως το αφρισμένο κύμα στα βράχια.

Διαπληκτισμοί πήραν τη θέση τους στους τριγμούς και στην αντάρα της επιχείρησης αυτοκίνητο. Έκανε την εμφάνιση του ο ιδιοκτήτης. Ξεχώριζε που και που κάποιες φράσεις.

• Δεν μας αφήνεται να ησυχάσουμε. Δεν μπορούμε να περάσουμε από πουθενά. Αφήνεται τα φορτηγά σας όπου σας καπνίσει λες και όλα σας ανήκουν. Έλεος πια.
• Και τι θες να κάνουμε. Το μεροκάματο μας βγάζουμε.
• Και γω για το μεροκάματο πάω αλλά δεν καταστρέφω ούτε ενοχλώ άλλους.

Τράβηξε την προσοχή της από κει. Γύρισε πάλι στην τακτοποίηση της. Οι φωνές δεν άργησαν να της φαίνονται απόμακρες ώσπου χάθηκαν.

Το ραδιοσιντί ήλθε μετά να συμπληρώσει την ηχητική πανδαισία.

Ένα παράθυρο άνοιξε διάπλατα.

• Ρεεεε!! Κάντε ησυχία.
• Άσε μας καημένε…ωχχχ μούχλα.
• Έχει δίκιο. Κλείστο. Πρωί –πρωί μίλησε ένας νεαρός από τους πάγκους.

Ο άλλος αγρίεψε περισσότερο και στράφηκε στον νεαρό.

• Ρε Πασχάλη!! Δεν μας παρατάς και συ. Με τα χάλια της ομάδας σας. Ρε που πάτε.

Φάγατε τέσσερα. Όρσε. Να μη στα χρωστώ.

Άκουσε γέλια και πειράγματα τέτοια που δεν ήθελε να τα ακούσει ακόμη και το διαβατάρικο πουλί που στάθηκε για λίγο να ξαποστάσει στην κουπαστή της βεράντας του Νοσοκομείου Συγγρού.

Ο Πασχάλης τότε έκανε μια πράξη που ούτε κι αυτός δεν κατάλαβε πως. Παρόλο ότι του άρεσε η μουσική αυτή την ώρα ήταν δυσβάστακτη.

Κινήθηκε προς τον θορυβώδη συνάδελφο του. Στάθηκε απέναντι του και τον κοίταξε στα με ένα βλέμμα … Ασάλευτος. Το πρόσωπό του αν και ήρεμο έδειχνε μια λάμψη αποφασιστικότητας και σιγουριάς.  Ο άλλος, χαμήλωσε το βλέμμα και με μια κίνηση έκλεισε το ραδιόφωνο του. Ησυχία απλώθηκε. Έτσι ήσυχα απομακρύνθηκε προς τον πάγκο του.

Ο ήλιος ανέβηκε λίγο πιο πάνω από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου… άσπρισε τις μαλταζόπλακες του πεζοδρομίου… πλησίασε τα κεραμίδια μιας ξεχασμένης δίπατης μονοκατοικίας …μετά ζέστανε τα παγκάκια, και τους σκύλους που βγαίνουν στο πάρκο για την πρωινή τους τουαλέτα. Μέσα σε λίγη ώρα λες κι από ένα σύνθημα οι δρόμοι γέμισαν κόσμο και οχήματα διαφόρων ειδών. Οχλοβοή από παντού. Τα παράθυρα ανοίγουν και τα σεντόνια τινάζονται για να τα δει η μέρα  Οι μαμάδες με τα μπικουτί και τη ρόμπα ξεπροποδίζουν στην εξώπορτα τα παιδιά και περπατούν βιαστικά με τη τσάντα στην πλάτη να προλάβουν το κουδούνι. 

Το λεωφορείο της γραμμής 680 έρχεται πίσω από το 220 και το 235 σταματά στη στάση γεμάτο. Οι απ έξω φωνάζουν να μπουν και οι μέσα δυσανασχετούν που στριμώχνονται, κάπως έτσι μαζεύει την ανυπομονησία και φεύγει έτσι όπως ήλθε

Τα μάτια της Ιωάννας μούσκεψαν και μέσα από το δάκρυ φάνηκε το Ναύπλιο να καθρεφτίζεται στα τζάμια του λεωφορείου μέσα από τα νερά του λιμανιού και να χρωματίζει την αυγή στα γαλανά νερά του της νοσταλγίας του τόπου της.

Ο Πασχάλης αντίθετα με την Ιωάννα στον χαρτοφύλακα του δεν μεταφέρει κανενός είδους βραβείο ή έστω τον ελάχιστο βαθμό περί των καλλιτεχνικών, ακόμη και η συλλογή των βαθμών του από το Σχολείο είναι και αυτή πενιχρή.

Ίσα –ίσα να τον κάνουν να διηγηθεί περιπέτειες που καμία σχέση έχουν με το περιεχόμενο των βιβλίων και των μαθημάτων που έχει θεσπίσει το Υπουργείο Παιδείας, εν γένει.

Εδώ η Κυρία λογοτεχνία θα ήθελε τα δυο παιδιά να ερωτεύονται, μέσα σε ρομαντικές στιγμές των ζαρζαβατικών κήπων τους. Αυτή όμως τους προσπέρασε και έστρεψε το βλέμμα της σε ένα αγοράκι γύρω στα δέκα καρπός ωραίων πλανευτικών λόγων ενός θαλασσινού σε μιαν κοπέλα που της άρεσαν αυτά που άκουγε τόσο πολύ που γεννήθηκε ο μικρούλης.

Ο ναύτης έφυγε και τους άφησε μόνους να παλεύουν με τα κύματα της στεριάς.

Πράξη Β’

Προς το τέλος, τότε που ετοιμάζονται για αναχώρηση οι πωλητές, κάποιοι, πλησιάζουν για να μαζέψουν από κάτω ό,τι έχει απομείνει, ένα ρακένδυτο παιδί γύρω στα δέκα ανηφόριζε με δυσκολία τον δρόμο.  Έσερνε ένα παλιό ετοιμόρροπο καροτσάκι. Έφτασε στην καμπή του δρόμου. Εκεί στάθηκε να ξαποστάσει. Ξαφνικά το καροτσάκι δεν άντεξε. Η κόπωση των υλικών με τα οποία ήταν φτιαγμένο, ξέσπασε με πάταγο. Και το ταλαιπωρημένο καροτσάκι διαλύθηκε τινάζοντας  το περιεχόμενο του που σκορπίστηκε προς όλες τις κατευθύνσεις κυρίως προς την κατωφέρεια.  Ο πιτσιρίκος τάχασε  Έτρεχε από ξωπίσω τους. Το καρπούζι κύλησε στο κράσπεδο του δρόμου. Έσπασε και άνοιξε με πάταγο. Το ίδιο και με τα άλλα φρούτα που τσαλαπατήθηκαν και βρώμισαν τόσο που έγιναν αγνώριστα. Στάθηκε και τα είδε. Απελπισμένος γονάτισε στη μέση του δρόμου όπου ξέσπασε σε λυγμούς.

Ο Πασχάλης, τον είδε. Το ίδιο και η Ιωάννα.

Οι δυο τους κοιτάχτηκαν και σαν συνεννοημένοι έτρεξαν κοντά στον μικρό.

Επίλογος

Εκείνο το βράδυ η Ιωάννα επέστρεφε στο χωριό μέσα σ’ ένα ι.χ. αυτοκίνητο. Στο τιμόνι ήταν ο Πασχάλης και δίπλα του η Ιωάννα. Στο πίσω κάθισμα ήταν μια νεαρή κυρία η οποία κρατούσε στην αγκαλιά της ένα αγοράκι γύρω στα δέκα. Tο αγοράκι έπαιζε  μ’ ένα κουκλάκι λούτρινο. Έναν πιγκουΐνο.  Έδειχνε  ευτυχισμένος στην αγκαλιά της νεαρής μητέρας του…που δεν χόρταινε να τραγουδά και να γελά. Μα πάνω απ όλους η Ιωάννα ήταν η πιο χαρούμενη γιατί στον χαρτοφύλακα της προστέθηκε ακόμη ένα δώρο.  Η αγάπη δύο ανθρώπων οι οποίοι θα έμεναν μαζί της στο χωριό. Όσο για τον Πασχάλη…ανακάλυψε ένα νέο είδους μουσικής.

Μια μουσική αλλιώτικη από τις άλλες.

Την μουσική της καρδιάς και των ονείρων του, που ακουγόταν αρμονικά με αυτήν της Ιωάννας

Αλεξ. Αλεξάκης

Υπάρχει ένα διατροφικό γεγονός που θα θέλετε να το μοιραστείτε με τους αναγνώστες του Logodiatrofis.gr;

Το «NUTRITION STORIES» έχει σχεδιαστεί για εκείνους τους αναγνώστες μας που επιθυμούν να παρουσιάσουν τη δική τους διατροφική ιστορία/ μυστικό / σκέψεις.

Όλοι έχουμε πολλές και διαφορετικές εμπειρίες που σχετίζονται με τη διατροφικά βιώματα (ορισμένες είναι προσωπικές, ενώ άλλες αφορούν αγαπημένα πρόσωπα).

Μπορείτε να:

• Εκδηλώσετε χαρά σας για τα κιλά που χάσατε
• Ευχαριστήσετε το διατροφολόγο σου
• Γκρινιάξετε για τα κιλά που δεν χάνετε
• Ενημερώσετε για τα διατροφικά «φάρμακα» σας
• Παρουσιάσετε τα τρόφιμα που χρησιμοποιείτε για να αναδείξουν την ομορφιά σας
• Διηγηθείτε πόσο σας βοήθησε η διατροφή που ακολουθήσατε στην αντιμετώπιση κάποιου νοσήματος
• Υποδείξετε το είδος της φυσικής δραστηριότητας που προτιμάτε
• Εκμυστηρευτείτε την... «μυστική συνταγή της γιαγιάς»
• Παρουσιάσετε το φαγητό που φτιάχνετε και για το οποίο είστε περήφανος/η
• Δώσετε κάποια «μαγική τεχνική/συνταγή/συμβουλή» που νοστιμεύει το φαγητό
• Ή ακόμα να μοιραστείτε κάποιες γενικές σκέψεις για τη διατροφή

Γιώργος Μ.: «Μου ήταν πλέον πολύ δύσκολο να δέσω και τα κορδόνια από τα παπούτσια μου»

Τίνα Μ.: «Θαύμα»! Χωρίς καμία θεραπεία το πρόβλημα της κνίδωσης άρχισε να υποχωρεί»

Αναστασία Κ.: «Όλοι οι γιατροί μου έλεγαν να χάσω βάρος»

Διαβάστε ΟΛΕΣ τις «Nutrition Stories» των αναγνωστών μας ΕΔΩ !

Μη διστάσετε να γράψετε και εσείς ένα κείμενο για την εμπειρία σας, παρουσιάζοντας το… στους πολυπληθείς επισκέπτες του Logodiatrofis.gr. Στείλτε μας τα δικά σας διατροφικά κείμενα στο info@logodiatrofis.gr ή γράψτε παρακάτω την διατροφική σας ιστορία... (Προαιρετικά μπορείτε να μας στείλετε την φωτογραφία σας)

[adning id="18384"]