Τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια πολυφαγίας μπορεί να είναι απειλητικά για τη ζωή και συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας.

Όπως και με άλλες μορφές εθισμού, η διατροφική διαταραχή οδηγείται σε μεγάλο βαθμό από ωθήσεις και πειρασμούς.

Ο έλεγχος των ωθήσεων που οδηγούν στην υπερφαγία είναι κεντρικής σημασίας για την αποτελεσματική θεραπεία και οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, έκαναν μια κρίσιμη ανακάλυψη στην κατανόηση του πώς να το πραγματοποιήσουν νευρολογικά.

 

Η ομάδα ανακάλυψε ότι οι αρουραίοι που κανονικά αντιδρούσαν στη ζάχαρη με ταχύτητα και ενθουσιασμό των τρώγοντες άμετρα, ήταν λιγότερο ενθουσιασμένοι με την απόλαυση, όταν οι ερευνητές κατέστειλαν ορισμένους νευρώνες.

Οι νευρώνες είναι σε μεγάλη περιοχή του εγκεφάλου που δεν έχει μελετηθεί αλλά μπορεί να συνδεθεί με το αίσθημα ότι κάτι είναι πολύ ωραίο σε απόκριση ενός εξωτερικού ερεθίσματος όπως τα τρόφιμα, το αλκοόλ, ή τα ναρκωτικά. Οι άνθρωποι που πάσχουν από ευκαιριακή άμετρη διατροφική διαταραχή ή από εθισμό με αυξημένη τάση να το παρακάνουν μπορεί να έχουν μοιραία αποτελέσματα.

“Εξωτερικά συνθήματα  όπως το κουδούνισμα ενός φορτηγού με παγωτό μπορεί να προκαλέσουν υποτροπή ή υπερφαγία,” είπε ο Δρ Jocelyn Μ Ρίτσαρντ, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, σε δελτίο τύπου. «Τα ευρήματά μας δείχνουν πού συμβαίνει στον εγκέφαλο αυτή η σύνδεση μεταξύ των περιβαλλοντικών ερεθισμάτων και της αναζήτησης τροφίμων ή ναρκωτικών.”

Οι ερευνητές εκπαίδευσαν τα ποντίκια ώστε να αναγνωρίζουν ένα συγκεκριμένο ήχο και να το συνδέουν με το ότι θα πάρουν ένα ποτήρι νερό με ζάχαρη, όταν πατηθεί ένας μοχλός.

Όταν οι αρουραίοι έκαναν αυτό το πείραμα, οι ερευνητές παρακολούθησαν τους νευρώνες στην κοιλιακή περιοχή στους εγκεφάλους των τρωκτικών.

Η περιοχή βρίσκεται κοντά στη βάση του εγκεφάλου στα βασικά γάγγλια και εμπλέκεται στα κίνητρα, στη συμπεριφορά και στο συναίσθημα.

Όταν οι αρουραίοι άκουσαν τον ήχο, οι ερευνητές παρατήρησαν ένα μεγαλύτερο αριθμό των νευρώνων να αντιδρούν στην περιοχή από ό, τι περίμεναν. Επίσης, όταν υπήρχε μια ιδιαίτερα μεγάλη ανταπόκριση των νευρώνων, οι αρουραίοι πήγαιναν πάνω στη ζάχαρη πιο γρήγορα.

Τελικά, η ομάδα μπόρεσε να προβλέψει πόσο γρήγορα οι αρουραίοι θα πάνε στη ζάχαρη ανάλογα με το πόσο ενθουσιασμένοι ήταν οι νευρώνες στο άκουσμα του συνθήματος.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν έπειτα οπτογενετική για να στοχεύσουν τις ακτίνες του φωτός έτσι ώστε να χειραγωγήσουν τους νευρώνες και να καταστείλουν προσωρινά τη δραστηριότητα εκείνων στην κοιλιακή περιοχή.

Με τους νευρώνες ανενεργούς, οι αρουραίοι που άκουσαν το σύνθημα ήταν  λιγότερο πιθανό να πάνε προς τη ζάχαρη και όταν τελικά το έκαναν, ήταν σε πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς.

Ο Richard είπε ότι η τεχνική της επιβράδυνσης της αντίδρασης σε ερεθίσματα για πολυφαγία  θα μπορούσε να βοηθήσει τους ανθρώπους να ελέγξουν τις εθιστικές συμπεριφορές τους.

 “Δεν θέλουμε να γίνει έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην μπορούν να οφεληθούν,” δήλωσε ο Richard. “Θέλουμε να μετριάσουμε το κίνητρο τους για τις ανταμοιβές.“